Hayatın Henüz Sağlam Dikiş Atma Yeteneği Yok

bana kimse sevmeyi öğretmedi...hiç kimse aç şu kitabı oku,kurallarını öğren sonra pratiğe geçip sana bu işi öğreteceğiz demedi. annemin babamın büyük aşklarının meyvesi falan da değildim,(o yıllarda ülkemizde aşık olmak henüz icat olmamıştı) öyle içgüdüsel,içimden bu işi bilerek de doğmadım... kendim öğrendim... bir oyuncak arabayı,ya da bir rengi nasıl sevmeyi öğrendiysem öyle öğrendim... bir çocuk oyuncak arabasını çok sever ama bunun neden öyle olduğunu,nereden geldiğini bilemez;işte ben bu kitapta yazmayan kuralı buldum ve öyle sevdim...bir kadını oyuncak arabamı sever gibi sevdim,mutlu oldum severken... oysa yazılı kurallarda sevmekle ilgili bir sürü veri vardı,altı çizilmesi ve bir kenara not edilmesi gereken kurallar vs. ; ilk kuralı yaşayarak öğrendim...öyle her zaman istediğin kişiyi sevemezsin,ikincisi ardından geldi:karşılıksız sevgi diye bir şey yok; saçmalıktır... ve sonra üçüncü kural geldi, sevmenin karşılığını vermelisin...en fenası da oydu!hayat bile çelışmadığı yerlerden adamı sınava sokabiliyordu! benim için bir oyuncak arabayı sevmekle bir kadını sevme arasında fark yoktu ki,ikisine de gözüm gibi bakıyordum;tozunu alıyor parlatıyordum, onlar beni bir mutlu etse ben iki ediyordum,yalan söylemiyordum,onlar acı çekse ben de çekiyordum,bir yerleri bozulsa tamir ediyordum ve bunların hiçbirini karşılık beklemeden yapıyordum... çıkarın benim sevgimde yeri yoktu...ama hatta kocaman bir AMA sonunda acıları ben çektim,çünkü ben yazılı kuralları uygulamak istemiyordum! sizin kurallarınızın canı cehenneme dedim ve sonunda acı çektim!

peki hangisi daha beter:fiziksel acılar mı,manevi acılar mı? şöyle yaşadıklarıma bir bakıyorum da manevi olanlar daha ağır basıyor...geçiyor fiziksel acılar;bir yara,atılan 3-4dikiş,ağrı kesiciler ve zaman...ah o zaman!manevi acılarda bir işe yaramıyor malesef, bir anda eskilerden gelen bir acıyı önüne koyuyor ve aynı hissi yara kanamaya başlıyor ve hayatın henüz sağlam dikiş atma yeteneği yok...