Cacık Bile Olamayanların Ülkesi

bu ülkeden cacık olmayacağını en fazla ne zaman anlıyorum, futbol tartıştığımız zaman! herkesin en çok bildiği aslında bilmediği tek şey futbol...düşünün bir ülkenin halini,basit bir oyunu bile bildiğini zannedip aslında bir bok bilmiyor... biz daha oyun oynamayı bilmiyoruz, nereden bileceğiz sosyal paylaşımı,kardeşçe yaşamayı,dinlere ve mezheplere saygıyı,yoksulluğu,faşizmin ve ırkçılığın illet bir şey olduğunu,sevgiyi,saygıyı,insanca yaşama onurunu...

Episode

yani bizim hiç korkmadığımız şeyler
doğrusu en çok korktuğumuz şeylerdir gerçekte
içimizde kahverengi bir dağ ölüsü yatar
bir yarasa ayaklanır.aç gözlü bir kuş
varır kocaman bir şey olmanın bilincine
birden bir ses biçiminde,radyomuzun içinde
duyurur iki caz parçası arasından biri
ya gülünç bir yas töreni
ya toptan bir öldürme

belki de
soğumaya yüztutmuş bir fincan sütlü kahve
dönüşür ellerimizde kanlı,kırbaçlı
bastırılmış bir greve,yırtılmış dövizlere
örneğin üç yüz ölü,bir o kadar yaralı
ve sömürge şapkalı ve sten tabancalı
gözü dönmüş biriyle
o güvenlik manşetleri birtakım gazetelerde

yani bizim hiç korkmadığımız şeyler
belki en çok korktuğumuz şeylerdir gerçekte
ki bütün işkenceler,ezinler ve kırımlar
damlayan bir musluktur yerine göre
yoksa bir enkaz altında bir ölüm
ya da puslu bir havada,bir cinayette
bir ölüm
ölümün anlamı ne?

                                                           Edip Cansever

Dünyaya Çıplak Gelip 4 Metre Bezle Gidenlere

bugün bir başlangıcın acabasında, bir fabrikanın dar ve uzunlamasına uzanan odasında beklerken,Nil Karaimrahimgil'in şarkısı çalıyordu:"ben bu dünyaya çıplak geldim" evet bu dünyaya çıplak geliyoruz ama dünyanın kendi kurallarından mı,sosyolojik sonuçlarından mı ya da tamamen inandığımız dinlerden midir bilinmez 4 metrelik bezlere sarılıp sarılıp uzanıyoruz çukurlara.. ve şu an başladığımız her şeyin bir bitişi olduğunu da ancak ölüler biliyor çünkü biz yaşayanlar hiçbir şeyin farkında değiliz, ölmeden ölümün ne olduğunu bilmek doğaya aykırı çünkü... aldığımız nefesin son nefes olduğunu bilen canlı bizler öyle bir nefes çekerdik ki; kainat öyle son nefes görmezdi... heyhat yapamıyoruz işte! uzanıyoruz farkına bile varmadan topraklara...
her ölüm tabii ki erken ölüm de, genç ölenler bana iki kez ölüyor gibi geliyor çünkü genç ölümde bir başkası da ölüyor, en yakınlarının yaşama sevinçleri ölüyor...siz hiç yaşama sevinci ölen bir insana dokundunuz mu? ben dokundum,elim üşüdü...
bugün ben bir başlangıç yaparken ,,birileri gidiyordu bu dünyadan... her gün nefes almanın bile paraya bağlandığı bir dünyadan... her şeyin paraya bağlandığı dünyadan...aslında hiçbir zaman iyiye gitmeyen bir dünyadan... belki ben yanılıyorumdur,dünya iyidir sadece bize kötülükler denk geliyordur ve insan nasıl yaşarsa öyle biliyordur...kim bilir?
şairin dediği gibi "ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi" ondan ötesi berisi yok... önümüz bahar,o toprakların üstünde de çiçekler açacak,topraktaki azot mikroskopik canlıları besleyecek...yani bir yandan yaşam devam edecek... sahi biz daha kaç bahar göreceğiz...

Köy Hayatı?

büyükşehirden taşraya kaçmak iyidir denir,peki taşradan nereye kaçılır?köye tabii ki... aslında bu taşra mevzusu biraz da insanın kendi içindeki şehir dürtüsüne ne şekilde cevap verebildiği ile alakalıdır,yani bir şehri ne kadar seviyorsanız ya da nefret ediyorsanız, o şehir sizin biçtiğiniz role bürünür! dün kaçtım biraz bu dürtüden biraz da şehrin kendisinden.atladım arabaya,sürdüm Sütlüce'ye...Mutlu'nun yanına,eski dost ve hayatın çemberinden biraz geçmiş güzel insan,üstelik yaşı daha 29! babasının işlerini devralmış,üniversite mezunu insan, İstanbul'u bırakıp köyde kasap,ızgara ve çevirme işini yapan genç girişimci...adamda ünvan çok sabaha kadar yazarım ama gerek yok daha fazlasına... Evdekiler de aile dostumuz sayılır,uzun yıllardır tanışırız; geleceğimi duyunca çayı koymuşlar ocağa,bir de kahvaltı hazırlamışlar...kahvaltı da kahvaltı,hemen hemen her şey hakiki,siz organik diyorsunuz... Mutlu bir de keçi peyniri bulmuş ki,hayatımda ilk defa yedim;yemelere doyamadım,müthiş bir tat!

Sütlüce; Ahmetbey kasabasından sonra Pınarhisar yoluna saptıktan sonra 5 dakikalık mesafede...Mutlu köyün meydanında zaten;bahar ve yaz aylarında oğlak çevirmesi ile meşhur! Mart'tan Haziran'a kadar oğlak çevirme var,neden süre kısa diyenlere çünkü o dönemler dışında oğlak çıkmıyor... ben o dönemi bekleyemedim gitmek için çünkü adamla oturup iki sohbet edemiyorum çevirme döneminde (tıklım tıklım içerisi ve bahçe) bu günlerde sadece köfte ve kuzu eti var ve çok da kalabalık değil akşamları köy ahalisinin yemek yiyip, kafayı bulduktan sonra da tavşan ve domuz avı muhabbeti yaptığı tipik bir Trakya köy meyhanesi kıvamında! evet kışın Trakya'da bir köy meyhanesinde iseniz duyacağınız şeyler bellidir:tavşan,domuz,av ve köpekler...dün gece olmayan av kültürüme yeni kelimeler kattım otururken...

ben misafir olduğumdan tabii her şeyi tatma imkanına sahip olduğumdan,ne varsa azar azar tattım ama ilk defa yediğim kuzu böbreğe, pişmeden önce karışık duygular ile bakarken piştikten sonra hayran hayran baktım!bence bu kuzu böbrek sakatatların şahı, biraz kekik ve tuzla yerken kendimi Vedat Milor gibi hissettim;adamın kuzu ile ilgili olan her münasebette gözlerinin ışıması ve yerken kendinden geçmesini dün iyice anladım...

ve kuzu eti tabii ki, on numara beş yıldız! yağı bile yeniyor ve hiç rahatsız etmiyor adamı,yanında da bir duble rakı,oh yarasın...

günün birinde köy hayatına geçeceğimi hissediyorum hatta biliyorum,köyde hiç büyümemiş olsam da; yaş biraz ilerlediğinde huzuru başka yerde bulamayacağım gibi... bahçeyi ek,birkaç tavuk,kuzu besle...sobanı yak,yazın bahçede rakı demlen...kuş sesi dinle ve birkaç kitap oku...he bir de bahçede söğüt ağacı şart!

Adres:Ömer'in Yeri Oğlak Çevirme
Sütlüce Köyü-Kırklareli

Hikayem Paramparça

Taşralı ruhunu kaybetmediği sürece Emrah Serbes'i sonsuza kadar okuyabilirim... Galip İşhanı öyküsü de bu ruhun fazlaca öne çıktığı bir öyküydü ve enfesti...